✨آیت اللّه جوادی آملی حفظه اللّه تعالی

♦️ انسان تشنه، هنگامی که آب زلال و گوارا می نوشد، بر آن مسلّط است و آن را جذب، هضم و تبدیل می کند؛ ولی اگر آب شور بنوشد، گرفتار آن آب شور خواهد شد، چون چنین آبی در حقیقت، دستگاه گوارش او را در اختیار می گیرد و بر عطش وی می افزاید و وی ناچار است بار دیگر قدحی از آب بنوشد که آن نیز اگر شور باشد، عطش را افزون تر می کند.

♦️دنیا بسان آب شور است، از این رو امام موسی بن جعفر (علیه السلام) به هشام بن حکم می فرماید: «مثل الدنیا مثل ماء البحر کلما شرب منه العطشان ازداد عطشاً حتی یقتله» یعنی مثل دنیا، مثل آب دریاست که هر چه فرد تشنه از آن بیشتر بنوشد، تشنگی و عطش او بیشتر می گردد تا آنکه هلاک گردد 

♦️ و در یکی از نامه های امیرمؤمنان (علیه السلام) آمده است که «فإن الدنیا مشغله عن غیرها»؛ دنیا بازیچه است و انسان را از غیر دنیا باز می دارد و اصولاً هر چه انسان را از غیر دنیا (خدا) باز دارد، معلوم می شود بازیچه و «لهو» است و او را سرگرم کرده است.

♦️ آنگاه حضرت علی (ع) می فرماید: دنیازده سیر نمی شود؛ بلکه هر اندازه که انسان از دنیا بهره مند باشد، معادل آن یا بیش از آن، درهای حرص و ولع به روی او باز می شوند: «و لم یصب صاحبها منها شیئاً إلا فتحت له حرصاً علیها و لهجاً بها».

♦️ اگر گرسنه غذای لذیذی مصرف کند، دیگر میل یا احتیاج به غذا ندارد؛ ولی چنانچه چیزی که گرسنگی و تشنگی می آورد بخورد یا بنوشد، هرگز سیر یا سیراب نمی شود و «هل من مزید» می گوید. 

♦️ اگر ما آنچه را در حداکثر عمر خود، مثلاً صدسال، نیاز داریم فراهم کنیم، باز می بینیم که سیر نیستیم. از اینجا معلوم می شود آنچه را که فراهم کرده ایم، غذای لذیذی برای ما نیست، چون اگر غذای لذیذی بود، ما سیر میشدیم؛ بلکه مانند آب شوری است که بر عطش ما می افزاید.

? برگرفته از کتاب دانش و روش بندگی ص 369