دیگر بار صدای عزاداری می آید.

صدای عزاداران، صدای طبل، صدای شیون و آه ….

دوباره محرم فرا رسید، ماه گریه و نوحه، ماه عزا، …

اما … اما نه …. این ماه را برای گریه نساخته اند، این ماه را تنها برای دلسوزی شیعیان برای امام نساخته اند که دلسوزی تنها، کاری از پیش نمی برد.

شیعیان حسین علیه السلام باید بدانند که امام در پس سالها، تنها دلسوزی و اشکشان را نمی خواهد؛ هیئت و سینه زنی و اشک و ناله راهی است تا راه امام شهیدمان را فراموش نکنیم.

راهی است تا بدانیم به کدام راه برویم، چه کنیم و چه باشیم.

مولای ما، شهید شد تا امر به معروف و نهی از منکر زنده بماند، شهید شد تا غیرت و عفت زنده بماند، شهید شد تا اسلام زنده بماند.

کاش امسال شعور حسینی مان به اندازه شور حسینی مان باشد، کاش امسال در کنار سینه زنی، دست رد بر سینه گناهان بزنیم.

کاش امسال عهدی ببندیم که ایمانمان بیشتر شود؛ ایمانی که نشانه آن در ظاهرمان نیز هویدا شود، نه اینکه تنها قلبمان را پاک دانسته و خود را از مسئولیت ظاهر خلاص کنیم.

کاش امسال در کنار گریه بر عباسی که کنار نهر آب، تشنه شهید شد، پیروی و اطاعت از امام و رهبر را بیاموزیم و بدانیم که رهبر بر ما مقدم است.

کاش امسال محرممان حسینی باشد، عباسی باشد، رنگ و بوی الهی داشته باشد.

به امید قبولی عزداری همگان