صفت اول:

مي توانيم کارهاي بزرگ کنيم، اما هرگز نبايد فراموش کنيم که دستي وجود دارد که هر حرکت ما را هدايت مي کند. اسم اين دست خداست، او هميشه بايد ما را در مسير اراده اش حرکت دهد.

صفت دوم:

 بايد گاهي از آنچه مي نويسيم دست بکشيم و از مداد تراش استفاده کنيم. اين باعث مي شود مداد کمي رنج بکشد اما آخر کار، نوکش تيز تر مي شود (و اثري که از خود به جا مي گذارد ظريف تر و باريک تر) پس بدانيم که بايد رنج هايي را تحمل کنيم، چرا که اين رنج باعث مي شود انسان بهتري شويم.

صفت سوم:

 مداد هميشه اجازه مي دهد براي پاک کردن يک اشتباه، از پاک کن استفاده کنيم. بدانيم که تصحيح يک کار خطا، کار بدي نيست، در واقع براي اينکه خودمان را در مسير درست نگهداريم، مهم است.

صفت چهارم:

 چوب يا شکل خارجي مداد مهم نيست، زغالي اهميت دارد که داخل چوب است… پس هميشه مراقب باشيم كه  درونمان چه خبر است.
صفت پنجم:

هميشه اثري از خود به جا مي گذارد. پس بدانيم هر کار در زندگيمان مي کنيم، ردي به جا مي گذارد و سعي کنيم نسبت به هر کار مي کنيم، هشيار باشيم وبدانيم چه مي کنيم.