ورقة بن عبدالله از حضرت فضه پرسید فاطمه- سلام الله علیها- را در هنگام شهادت چگونه دیدی؟ فضه با چشم اشکبار، حالت احتضار و مصائب وارده بر آن حضرت را ترسیم نموده:[1]

«فاطمه- سلام الله علیها- بعد از پدرش مرتب گریه می کرد و سخنان و خاطرات وی را می گفت و بی هوش   می افتاد و آن قدر گریه می کردکه مردم مدینه از او خواستند یا شب گریه کند و یا روز و بدین جهت امیرالمومنین در قبرستان بقیع اتاقی را بنا کرد به نام بیت الاحزان و دختر پیامبر روزها به آنجا می رفت و گریه می نمود.

روزها به این طریق گذشت و فاطمه- سلام الله علیها- به شدت بیمار شد و در خانه بستری گردید.

در روز رحلت ایشان امیرالمومنین به بالین وی آمد عبا را از دوش و عمامه را از سر به زمین افکند سر فاطمه- سلام الله علیها- را در آغوش گرفته و همراه با ناله صدا زد: «یا زهرا! جوابی نشنید. دوباره صدا زد یا بنت محمد المصطفی! جوابی نیامد. و برای بار سوم صدا زد:

یاابنة من ملی بالملائکة فی السماء! باز هم فاطمه خاموش بود و بالاخره گفت: یا فاطمه کلمینی فانا ابن عملک علی بن ابی طالب! در این هنگام فاطمه- سلام الله علیها- چشمانش را باز نموده و به رخسار شوهر مظلومش نگاه کرد و به شدت هر دو گریه نمودند. آنگاه علی -علیه السلام- گفت: چرا چنین می کنی؟

فاطمه- سلام الله علیها- عرض کرد: گریه ام برای آنچه برایت رخ خواهد داد ، است. ای پسر عمویم!من دیگر بعد از ساعتی به پدرم می پیوندم به تو دروغ نگفتم، خیانت نکردم. در هیچ امری تو را نافرمانی ننمودم… علی- علیه السلام- گفت: تو بالاتر از این حرف ها هستی امروز فراق تو مصیبت پیامبر- صلی الله علیه و آله و سلم- را برای من تجدید می کند. در این هنگام دوباره گریه سر داده و علی سر زهرا را به سینه اش چسبانید. آنگاه حضرت علی -علیه السلام- فرمودند: هر وصیتی می خواهی به من بگو که یقیناً به عهد خود وفا می کنم و آنچه را وصیت کنی انجام خواهم داد. حتی اگر انجام آن دشوار باشد.

    فاطمه زهرا-سلام الله علیها-فرمود:خداتورا پاداش   نیکو بدهد.

پسر عمویم وصیت می کنم اولاً: پس از من با دختر خواهرم امامه ازدواج کنی زیرا او برای فرزندانم مانند خود من است، مردان نیز باید زن بگیرند.

آنگاه فرمود: به تو وصیت می کنم که مبادا هیچ کس از کسانی که به من ستم نموده اند در تشیع جنازه‌ام شرکت کند چون آنان دشمن من و دشمن رسول خدایند. مبادا بگذاری نفری از آنان و پیروانشان بر من نماز بخوانند دیگر آنکه مرا در شب هنگامی که چشم ها آرام گرفته و مردمان به خواب رفته اند به خاک بسپار.

          آنچه گذشت برخی از وصایای حضرت فاطمه- سلام الله علیها- است که یان گر میزان درد و رنج آن بزرگوار از چنان اجتماع و میزان خشم او از آن جفاکاران سنگدل است.

کسی که بخواهد از چیزی دفاع کند همه وجودش را برای آن چیز می گذارد حتی مرگش را.

حضرت فاطمه- سلام الله علیها- در مقام دفاع از ولایت و امامت بود و در نقش مدافعی واقعی از جبهه حق، به همین دلیل توجه به وصایای ایشان به خوبی این دفاع را نشان می دهد.

آن حضرت خواسته با این وصیت ها نام خود را در طلیعه‌ی اسامی از حق محرومان و مظلومان تاریخ ثبت کند تا حدی که نام ایشان سمبل و نمونه ی مظلومیت و حرمان و تشیع جنازه اش بیانگر غضب و خشم و افراز قدرت حاکم و هر که آن قدرت را تایید کند و آن را قبول و به آن کمک کند باشد.

نیز اعلان خشم و غضب برهه‌ی کسانی که نسبت به حضرت صدیقه طاهره- سلام الله علیها- موضع منفی گرفتند.

بانوی اسلام وصیت کرده که جنازه اش در شب تشیع شود و مراسم تشیع اعم از غسل و کفن و دفن و نماز خواندن در محیطی مخفی و پنهان انجام گیرد.

و نیز وصیت کرده که جز معدود افرادی که باطن و ضمیرشان به انحراف و صفحات قلبشان به گمراهی سیاه نشده است دیگران حق شرکت در مراسم تشیع جنازه ی او را ندارند.

آری فقط به کسانی اجازه دادند در تشیع جنازه شرکت کنند که در حوادث پس از رحلت پیامبر- صلی الله علیه و آله و سلم- موضعی مثبت و در جبهه‌ی حق و حقیقت قرار گرفته بودند.

آری حضرت فاطمه- سلام الله علیها- با این وصیت حیثیت دولت ستمگر وقت را زیر سوال برد و نارضایتی خویش را برای اندیشمندان تا روز قیامت برملا ساخت و قبرش را به عنوان سند مظلومیت خود و اهل بیت پیامبر -صلی الله علیه و آله و سلم- مخفی نگه داشت.