رحلت جانگداز عقيله بني هاشم،حضرت زينب _سلام الله عليها_بر همگان  

                                             تسليت باد  

 ميلاد مولود کعبه مولی الموحدین ،امیرالمومنین،

   امام علی-عليه السلام-

محضر امام عصر و الزمان، امام الانس و الجان حجت ابن الحسن

العسکری حضرت مهدی-عجل الله تعالی فرج- و تمام عاشقان حضرت

                               تبریک وتهنیت باد                          

 قرآن جزازمدح علي آیه ندارد

                                        این صدف جز این دُر گرانمایه ندارد

 رفتم  زیر سایه  لطفش  بنشینم

                                         ديدم  علي  نور بود  سايه  ندارد

 برجسته ترین مصداق انسان  کامل حضرت امیرالمومنین ـ عليه السَّلام ـ   است او شخصیت ممتازی است که نه در گذشته ی تاریخ نه و در آینده ی آن مماثل ندارد، زیرا وی مظهر خدایی است که مثل او همتا ندارد و نور آن حضرت ـ عليه السَّلام ـ در مقام صعود و عالم غیب با نور رسول اکرم ـ صلی الله علیه واله و سلم ـ متحد بود.

آن حضرت ـ عليه السَّلام ـ مظهر «اسم اعظم»خدا است و اسم اعظم ـ که عالی ترین درجه است ـ نه لفظ است تا با تلفظ آن بتوان در عالم تصّرف کرد و نه مفهوم و وجود ذهنی و علم حصولی است تا با تصور آن مشکلی حل شود. اسم اعظم مقام است و هر کس به این مقام بار بیاید، می تواند در عالم تصّرف کند و منشأ کارهای خارق العاده شود.

ولايت حضرت علي _عليه السلام_ در قرآن

آیه ولایت

«إنّما ولیکم الله وَ رَسُولَه و الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقِیمونَ الصلوه و یؤتُون الزکاه و هُم راکِعُون»

«ولی شما تنهاخدا و پیامبر اوست و کسانی که ایمان آورده اند، همان کسانی که نماز را بر پا می دارند و درحال رکوع زکات می دهند.»

با تأمل در آیه بالا(مائده/55) که به حق آیه ولایت نام گرفته است، مطلب ارزشمندی در باب ولایت خدا، پیامبر ـ صلی الله علیه واله و سلم ـ و امیر المؤمنان علی ـ عليه السَّلام ـ  استفاده می شود که برای رعایت اختصار به بیان بعضی از آن مطالب که مناسبت بیشتری با بحث دارد، بسنده می کنیم:

الف: تنها خداوند متعال، پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه واله و سلم ـ و مؤمنان بر پا دارنده نماز و پرداخت کننده زکات در حال رکوع، دارای حق ولایت و حکومت بر مؤمنان هستند.

خداوند پس از بر حذر داشتن مؤمنان از پذیرش ولایت و سرپرستی ناروای کافران، با جمله: «إِنَّما وَلیّکم الله… » به معرفی آنان که شایسته ولایت هستند پرداخته و مؤمنان را به پذیرش ولایت آنان ارشاد کرده است.

اصل ولایت و حکومت در مرحله ی نخست از آن خداوند متعال است و ولایت پیامبر و مؤمنانی که در حال رکوع زکات می دهند، در طول ولایت خداوند است و پرتوی از حاکمیت او.

مفرد آوردن کلمه ـ ولی ـ علی رغم جمع بودن خبر آن، بر مطلب بالا دلالت دارد، یعنی از مفرد آوردن کلمه ـ ولی ـ استفاده می شود که (ولی) یکی است و آن خداوند متعال است و ولایت                                   پیامبر ـ صلی الله علیه واله و سلم ـ و امام علی ـ عليه السَّلام ـ در طول ولایت خدا و پرتوی از ولایت الهی است.

افزون بر اینکه بسیاری از آیات دیگر نیز بر این اصل به صراحت تأکید کرده است: مانند:

«قُل أغیر اللهِ أتخذولیاً فاطر السموات و الأرض»

«بگو آیا غیر خدا را سرپرست خود بگیرم، خدایی که پدید آورنده آسمان و زمین است.»

در این آیه(انعام /14) علاوه بر آن که بر اصل ولایت الهی تأئید شده، ولایت خداوند بر جامعه بر ولایت  تکوینی او ـ یعنی آفرینش آسمان و زمین آهعهعهعـ متکّی شده است و از آن استفاده می شود که تنها، پدید آورنده آسمان و زمین سزاوار حکومت و سرپرستی انسان است.

ب: پرداخت زکات در حال رکوع، نشانه فرد تعیین شده برای حکومت و ولایت است.

با توجه به این که جمله ـ وهم راکعون ـ به لحاظ ادبی جمله حالیه است. و نیز با توجه به ظهور ـ رکوع ـ در معنای مصطلح آن یعنی رکوع نماز، معلوم می شود صفات شمرده شده به خصوص آخرین صفت، عنوان مشیر دارد یعنی برای معرفی شخص معین است.

شهید مطهری نوشته است:

آیه، مطلب را به شکی بیان می کند که عمومیت بردار نیست و به هیچ وجه نمی توان احتمال داد که این آیه نیز درصدد بیان ولاء اثباتی عام است؛ زیرا قرآن در این جا درصدد بیان ولاء اثباتی عام است؛ زیرا قرآن در این جا درصدد بیان یک قانون کلی نیست، نمی خواهد استجاب یا وجوب اداء زکات در حال رکوع را بیان کند و به عنوان تشریع یک مندوب با یک فرضیه اسلامی جعل قانون کند. بلکه اشاره است به عمل واقع شده ای که فردی در خارج انجام داده و اکنون قرآن، عمل را معرف آن فرد قرار داده و به نحو کفایه حکمی را که همان ولایت خاص است اثبات می کند.

بر اساس شأن نزول های متعدد و روایات بسیار، شخصیت مورد نظر در آیه شریفه، حضرت علی ـ عليه السَّلام ـ  است بنابراین، از آیه شریفه استناد می شود که ولایت و سرپرستی بر مؤمنان، از آن خدا، رسول او و علی بن ابی طالبـ عليه السَّلام ـ است.

    شأن نزول آیه  

    مفسران شیعه و اهل سنت گر چه شأن نزول آیه را با روایت های مختلف گزارش کرده اند؛ اما تمام این گزارش ها در یک مطلب مشترک اند و آن مطلب این است که ایه در شأن امیر المؤمنین علیـ عليه السَّلام ـ نازل شده و آن مؤمن بر پا دارنده نماز و ادا کننده زکات در حال رکوع کسی جزعلی ابن ابی طالب ـ عليه السَّلام ـ نیست.

ما در این جا به نقل یکی از آن گزارش ها از تفسیر گرانقدر مجمع البیان طبرسی، صحفه 210 اکتفا می کنیم:

       عباده بن ربعی گوید: روزی عبدالله بن عباس در کنار چاه زمزم نشسته بود و برای مردم از قول پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه واله و سلم ـ حدیث نقل می کرد. ناگهان مردی که عمامه ای بر سر داشت و صورت خود را پوشانده بود نزدیک آمد، هر بار که ابن عباس از پیامبر حدیثی نقل می کرد او نیز با جمله قال رسول الله… حدیث دیگری نقل می کرد.

       ابن عباس او را قسم داد تا خود را معرفی کند. او صورت خود را گشود و صدا زد ای مردم! هر کس مرا نمی شناسد بداند من ابوذر غفاری هستم. با یان گوش های خود از رسول خداـ صلی الله علیه واله و سلم ـ  شنیدم و اگر دروغ می گویم هر دو گوشم کر باد ! با این چشمان خود، این جریان را دیدم و اگر دروغ می گویم هر دو چشمم کور باد ! که پیامبر فرمود: علی پیشوای نیکان و کُشنده کافران است، هرکس او را یاری کند، خدا یاریش خواهد کرد و هر کس دست از یاریش بر دارد. خدا دست از یاری او برخواهد داشت.

       سپس ابوذر افزود: ای مردم، روزی از روزها با رسول خداـ صلی الله علیه واله وسلم ـ در مسجد نماز می خواندم، مستمندی وارد مسجد شد و از مردم تقاضای کمک کرد، ولی کسی چیزی به او نداد، او دست خود را به آسمان بلند کرد و گفت: خدایا توشاهد باش که من در مسجد رسول تو تقاضای کمک کردم ولی کسی پاسخم را نداد، در همین حال حضرت علی ـ عليه السَّلام ـ  که در حال رکوع بود با انگشت کوچک دست راست خود به مستمند اشاره کرد و او نزدیک آمد و انشگتر را از دست آن حضرت بیرون آورد.  

       پیامبرـ صلی الله علیه واله و سلم ـ وقتی که از نماز فارغ شد سر به سوی آسمان بلند کرد و چنین گفت: «خدایا ! من محمد پیامبر و برگزیده توام، سینه ی مرا گشاده گردان و کارها را برمن آسان ساز، از خاندانم علی را وزیر من گردان تا به وسیله او، پشتم قوی و محکم گردد.

     ابوذر گوید: هنوز دعای پیامبر ـ صلی الله علیه واله و سلم ـ  پایان نیافته بود که جبرئیل نازل شد و آیه «انّما ولیکم الله» را نازل کرد.

                                 ادامه دارد …